Okazało się że wolnych pokoi tutaj nie ma, jednak w ostateczności można przespać się na kanapie.... Ponoć nie zawsze historia powtarza się ta samo....? Nikogo nie było prócz ciebie, ale i tak skoro jeszcze nie ciemno to nikt nie będzie tu siedział. Ty przynajmniej teraz mógłbyś iść spać i uleczyć jutro pokemony. I tak padając najpierw na pomarańczową kanapę i już trwając w półśnie doszedł do ciebie znajomy głos. No mogłeś się przesłyszeć, ale po około minucie skojarzyłeś go z osobą. Chociaż była już noc szybko skojarzyłeś kto to. Jego zegarek elektryczny pokazywał godzinę 20:02.
-Ty tu sobie śpisz jakbyś nic nie wiedział a prawie każdy martwi się o ciebie i szuka. Mogłeś nawet wysłać list, a ty tylko śpisz.-Powiedział oczywiście znany ci prawie od początku wampir. Golbat siedział na jego ramieniu i obserwował wszystko. Tak, sklejając fakty musiał ewoluować z Zubata jakiego miał kiedy go poznałeś.
-Jeśli chcesz choć do mnie do pokoju, mam dwa łóżka.-Powiedział dając pierwszy krok w stronę drzwi. Ciekawe co tu robi, chyba po prostu zmienił się w nietoperza gdy był gdzie indziej i przyleciał wyczuwając ciebie w promieniu stu km.

[Dajesz dobro-wraca dobro xD Więc szykuj się na paczkę dobra]

Gdy wkroczyłeś do pokoju poczułeś lekkie zimno i zapach. Na stoliku świeciła się świeczka jaka oświetlała większość pokoju i rzucając nikłe cienie w waszą stronę. Dwa łóżka, bardzo wygodne i miękkie koloru pomarańczowego. Na stoliku przy jednym łóżku leżało jego ubranie na zmianę, pomarańcz i kilka złotych.
-Możesz na mnie mówić jak większość pandemonium*, ale jednak nazywam się Pars Minion. Musisz iść spać, na dodatek jutro rano mnie nie będzie.-Powiedział opadając na jedno łóżko. Wypuszczając Litwick, Misdreavus, Duscull, Banette i Woobat.
- Fakt, trenuję duchy i mrok, ale to czysty przypadek.-Powiedział nadal leżąc na plecach patrząc na sufit. Woobat i Golbat usiadły przy oknie, Misdreavus, Duscull i Banette usnęły przy fotelu a Litwick siedział blisko świecy.
-Słuchaj, czy ty przypadkiem nie natknąłeś się na Matthewa? To ten od Arcanine z obrożą, nie może biegać bo ma astmę więc ciągle jeździ na pokemonach? Czuć od ciebie proszkiem do prania. Musiałeś się na niego natknąć, inaczej jak dobrze rozumiem biorąc to że trener myślał że jesteś kameleonem to nie odpuścił. Chociaż i tak nie wiem od jakiej strony szedłeś, ale domyślam się że tak szybko nie dotarł byś tu gdybyś nie jechał z nim na pokemonie.-Mówił prawie bezbłędnie gdy sam poczułeś od siebie ten kwaśny zapach proszku do prania. Musiałeś powąchać rękaw by to wyczuć, albo wyczuwa ten zapach na kilometr albo widział was co jest niemożliwe. Trochę dziwnie było tak leżeć tutaj przy lekkim chłodzie, jednak ta świeca dawała ci ciepło w nogi mimo że była trochę dalej od ciebie. Chciałeś spać, tak tu ciepło i przytulnie mimo chłodu. Gdybyś mieszkał tak na stałe...

*pandemonium-miejsce w niektórych wierzeniach gdzie przebywały wszystkie demony i złe duchy[jak piekło]

Lekko rozciągając się na łóżku powiedział powoli i wyraźnie:
-Nie wiem dokładnie, ponoć powinna zgodnie z planem czekać w CP.... Co do czasu jak wrócę to nie mam pewności, gdzieś tak około dolecę do Twinleaf, z niego wrócę gdzieś tak na siódmą do miasta. Ale nie wiem czy od razu nie będę w Oreburgh. Taki jakby slalom, mam w Twinleaf pokemony w treningu. Nie wiem też czy nie wpadnę do domu na trochę, ale co to za problem. Znając Matthewa szybko zaliczysz tą trasę i tak z pewnością nie wiadomo gdzie spotkamy się po zmroku. W noc zaliczam około trzy miasta naraz, z resztą zaczynam szukać jakiegoś domu na stałe. Mam trzy odznaki, jednak ostatnio zajmuję się hodowlą.-Powiedział aż zasnął po kilku minutach. Ty też, śniło ci się że obierasz ziemniaki nożem i nagle wszystko zmienia się z linijki. Nie wiadomo czemu ale po godzinie miałeś już oczy otwarte i zobaczyłeś że Scyther i Gligar nie śpią. Co jeszcze dziwne były brawie całkiem zdrowe, widać w tą godzinę wszystko im wróciło do normy. Urządziły sobie pogadankę z pokemonami kolegi.

Toć w Jubilife jesteś....]

Kluczę, powieszone przy drzwiach odbijały lekkie światło z zegarka jaki pokazywał godzinę 22:02. Jednak zamiast godziny minęły dwie, normalna cisza nocna. Mimo lekkiego odgłosu twoich kroków i chwycenia kluczy które niestety nie pasowały poczułeś na sobie wzrok Parsa. Na dodatek zaraz Gligar rzuciła ci się do gardła z miłym uśmieszkiem i jakby tęsknotą mimo tych czterech, max pięciu godzin.
-Wracaj do łóżka, toaleta jest po lewej od prysznica. Jak chcesz wyjść koniecznie klucz jest przy lusterku, te są od mojego domu.-Mówił jakby nie spał od kilku sekund. Mogłeś go obudzić, ale z takim zachowaniem braku każdego dźwięku wyszło ze wyczuł to swoimi zdolnościami albo jakiś demon mówił mu przez sen co się dzieje. Szczerze to czułeś się tu jak w cmentarzu... Pokemony mroku, duchy, palące się jeszcze świece, przytula się do ciebie wyziębnięta Gligar. Fakt, przy małym lustrze znajdował się kluczyk z nr. 56-66-65.

Mimo wszystkiego zasnąłeś po kilku sekundach jak po dotknięciu czarodziejskiej różdżki, no może diabelskiej sztuczki. Sen był mglisty, śnieżny i podobny do pogody za oknem. Teraz pada śnieg, jest minus cztery stopnie a wampira niema. Godzina 6:55, mimo tego lekkie słoneczko przez mgłę. Pada śnieg, do tego lekka mgła i piękne rysy na oknie. W drzwiach nie było kluczy, ale sądzić nie mogłeś że jakoś to otworzysz bo jak w toalecie widać było czerwone coś pod plastikiem przez co widać że zamknięte. Chęć wyjścia na dwór przez Gligar zmusiła ją do szukania kluczy pod twoim łóżkiem[w końcu przez to się obudziłeś]. Łóżko wampira pościelone, tylko kilka rzeczy zostało takie jak walizka, kilka ubrań i jakieś książki. Gligi musiała przeszukać większość rzeczy, w tym te książki. Przed twoim łóżkiem leżał jakby album. Na pierwszym miejscu w kartce jaką widziałeś było sześciu młodzieńców na oko z osiem, siedem lat. Było to w jakby półmroku, słońce za horyzontem mimo tego lekkie światło na tle nadmorskiej willi w stylu baroku. Ustawieni rządkiem z niewątpliwie swoimi starterami. Po kolei od lewej z pewnością Pars w młodości, Shuppet na jego rękach uśmiechał się lekko jak trener. Dalej osoba jaką zapamiętasz zawsze po dziwnych oczach. Miał je żółte, bez domieszki z takimi samymi włosami. Ubrany w żółty podkoszulek i workowe spodnie przy którym stał dumny Shinx. Potem odwrotna wręcz postać, mroczne włosy koloru czarnego podkreślone błękitnymi oczami i ubrany na niebiesko z pewnością kolega przy jakim patrzył na ciebie spokojnym wzrokiem Buizel. Następna trójka podobna do pozostałych mieli takie same brwi jak wampirek, ale jak lepiej się przyjrzeć widać chyba że każdy to brat. Czwarty miał brązowe włosy i takie same oczy pomiędzy którymi była opaska koloru czerwonego typowa dla osób ćwiczących w walce. Za nim widniała kłowa Onix'a i jego ciało. Piąty z platynowymi włosami, mrożącym spojrzeniem szmaragdowymi oczami i o dziwo jako jedyny chyba przy którym spoczywał pokemon na ostatnim stopniu ewolucji-Flollas. Ostatni był z też jasnymi włosami, błękitnojasnymi oczyma i ubraniem lotnika i ubraniem w ptaszki. Na jego ramieniu był dumny Coombe. Nie zagłębiajmy się w zdjęcia, gdzie klucz by iść do Sophie?

Może tak a może nie, jego włosy były podobne ale kolor ich jest inaczej tonowany. No tak, przy jasnych włosach odcień z dzieciństwa zmienia się przed i w okresie dojrzewania. Shinx jaki jest pospolitym pokemonem będąc starterem mówi za siebie że siebie iż to raczej rzadki wypadek. Przeszukując dom pod okiem Scythera jaki zajął kanapę i obserwował wasze poczynienie lekko się uśmiechnął. W łazience znalazłeś klucz do pokoju, widać Pars jak mówił tak zniknął rankiem. Gligar jaka w tym czasie sprzątała znalazła w końcu dwa kolejne zdjęcia. Tym razem mogło mieć około roku, ciemny zamek też tonął w półmroku jak na poprzednim zdjęciu. Najdziwniejszy ten zamek, oddaje wrażenie że tam mieszka. To mogły być święta, Pars w środku ze swoją lodową twarzą lekko się uśmiechał z Banette. Przy nim chłopak z Florras odgarniał białe włosy za głowę i zauważyłeś lekkie brązowe włosy w tej bieli. Wyglądał jakby był zamrażany od wewnątrz własnym zimnem. Ubrany biało z błękitem powodował że wygląda jak zamrożony. Chłopak o tych żółtych oczach i tym razem już Luxio z okularami istnego hakera komputerowego ubrany w podobny strój jak ten od lodu tylko że z odcieniem żółtym i ciemniejszymi paskami przy butach powoduje że wygląda jak osoba która może cię trafić piorunem. To dziwne, ale każdy wygląda jak mistrz jednego typu. Ten którego poznałeś nie ma okularów i tych oczu... Teraz ten od Buizela jaki był nim nadal ubrany był w kurtkę koloru ciemnego niebieskiego jeździecką, przed tym białą koszulę z tymi falbankami pod szyją i lazurowymi spodniami oraz butami jeździeckimi wyglądał nawet spokojnie. Jednak w przeciwieństwie do braci nie uśmiechał się. Z tyłu były złote litery układające się w: Gladius[za lodem], Hell[za piorunkiem], Pars[za duszkiem] i Morven[za wodo-błotem]. Była ich szóstka a jest czwórka, widać nie było ich wtedy. Do pokoju wparował jak duch, właściwie to się teleportował z Abrą do pokoju. Na szczęście Gligar schowała zdjęcie zanim chłopak coś wypatrzył.
-Zmieniłem plany, dziś jak chcesz cały czas będę w pokoju.-Powiedział strzepując resztki śniegu z ciebie i usiadł na łóżko gdy jego wzrok padł prosto na szafkę z której Gligar wydobyła zdjęcie.

-Jezu, zgodnie z umową Morven miał ją przywieźć około siódmej, jest już dziewiąta a nie odbiera komórki.-Powiedział zasłaniając rolety w oknach pokoju. Morven, ten ze zdjęcia od Buizel'a. Pars włączył komputer i podłączył się do systemu CP. Ujrzałeś jego box, zespół i coś dziwnego. Jakieś napisy jakie wyglądają jak dane techniczne. W boxie miał piętnaście pokemonów, wymienił Abrę na Umbrelon płci pięknej.
-Jak zobaczysz Sophie powiedz jej gdzie jestem. -Dodał rzucając ci lekko kluczę. Jak zwykle nie miał uśmiechu, obracał w palcach pokeball z Umbrelon. Nagle usłyszałeś coś jak huk, potem jakby zderzenie się kamienia z innym i głośny skrzyp. Zupełnie jakby ktoś pazurami szerował tablicę. Wylądowałeś na podłodze przez podskok od odgłosu i walnąłeś pokiereszowanymi plecami o kant łóżka. Prawie zawyłeś z bólu, jednak przez dźwięk jaki brzmiał teraz, jakby pisk z dołu. Do pokoju wpadł prawie w tym samym czasie chłopak, Morvel czy jak mu tam. Miał ze sobą Sophie, przynajmniej jedna dobra wiadomość.

[pomysłu nie mam, no i weny dla siebie. Ps na górze, Zasłona to nie atak, coś jak na pokazach[skrzydła anioła i td.]

Ciemne włosy Parsa zakrywające tył i kawałek przodu głowy teraz zasłoniły mu całą twarz. Gdyż widziałeś tylko pył z gruzowiska jaki ci zasłonił widok i mocne słońce jak na teraz. Zasłaniając roletą okno posłał ci uspokajające spojrzenie i nagle zostałeś zwalony do podłogi przez Sophie która miała tak promienny uśmiech, że przypominał on malowany uśmiech wprost od ucha do ucha.
-Johnny, tak się martwiłam.-Powiedziała śląc ci całusa w lewy policzek. Pars i Morven mówili ze sobą aż w końcu wyjęli obydwoje komórkę i napisali coś. Morven jakoś wyciągnął coś ze swojego telefonu, położył na tym jakiś pokeball jaki zmienił się Premierball. Tak, przenośna wymiana... No mają te nowe generacje techniki. Ziemia lekko drżała, dlatego nie było to nic ciekawego tak z Sophie na szyi, no może w innej scenografii.
-Schowajcie się. Banette użyj Zasłony.-Powiedział Pars wypuszczając swojego pokemona wraz z pięknym Umbrelonem. Na około chłopaków pojawiła się mroczna aura. Do tego Starmie i Vaporeon Morva, który milczał jak głaz puszczając je nawet ich nie powitał. Znikli biegnąc na zewnątrz a za nimi zostawało trochę tej dziwnej, fioletowej poświaty wywołanej atakiem Banette. Zasłona, ale o co chodzi? Sophie jaka wlazła pod biurko wciągając cię ze sobą.
-Jak to dobrze cię widzieć, i nie martw się. Co z twoimi plecami?-Zapytała się z wyraźną ciekawością i strachem. Miałeś ból w plecach przez te coś. Z resztą, co się dzieje. Nagle ściana rozpadła się robiąc szczelinę i nagle o mało co nie dostałeś tymi resztkami ściany w głowę. Pył opadł, pojawił się wyraźny obraz walki. Sześć pokemonów: Torterra, Panseage, Shnirty, Ludicuno, Liligant i Machamp rozwalali miasto przed CP atakami, mocą i z trenerem. No raczej trenerką, białe włosy do ziemi upięte w kucyk, mundur z zielonym kolorem i takie same oczy z zielenią nadzwyczaj mocną. Pokemony biły się z pokemonami chłopaków a sami chłopcy z tą fioletową poświatą walczyli z dziewczyną na pięści chociaż ona jakby ich ogrywała.